In Mijn empathisch vermogen ga je op zoek naar de rafelranden van medeleven en de duistere kanten van empathie. Hoe is het idee voor dit onderwerp ontstaan? 

Mijn fascinatie met empathie is er al vrij lang, maar bereikte een hoogtepunt toen ik voor het eerst vader werd. Na de geboorte van mijn dochter was ik een emotioneel vaatdoekje. Alles ontroerde me. Een zielige reclame op tv zorgde al voor tranen in mijn ogen. Toen ben ik me gaan afvragen: Wat heb ik hieraan en wat heeft de wereld aan dat dat meeleven van mij, aan al die emotie. Toen ben ik veel gaan lezen over de voor en nadelen van empathie en ging er een wereld voor me open.

De hoofdpersoon in deze voorstelling voelt alle leed in de wereld en besluit te verdwijnen, waarna hij in een fantasiewereld terechtkomt en met dieren kan praten. Hij wil ontsnappen aan de werkelijkheid. Denk je dat het publiek zich in hem kan herkennen?

Het personage is een totaal absurd figuur die alles extreem meemaakt, dat maakt hem belachelijk, grappig en theatraal. Maar alle situaties waar hij in terecht komt zijn herkenbare situaties. Vraagstukken waar we allemaal voor hebben gestaan, hij heeft blinde vlekken die we allemaal hebben (maar hopelijk niet zo groot als hij). Hij probeert te helpen, hij wil het goede doen, maar doet constant met open ogen het totaal verkeerde.

Je bent opgeleid als mime-maker. Mijn empathisch vermogen is een fysieke voorstelling met tekst. Kun je iets meer vertellen over de vorm van deze voorstelling?

De tekst vertelt een deel van het verhaal, we horen de woorden die het personage kiest. Het is een solo, dus hij wordt ook nooit tegengesproken. Het is zijn rationele blik op het verhaal, maar zijn lichaam vertelt een ander verhaal. Zijn lijf trilt en rilt terwijl hij vat probeert te krijgen op zijn emoties. 

De fysiek is voor mij altijd een belangrijk startpunt: welke fysicaliteit hoort er bij een empathisch lijf? Hoe kan emotie je lichaam overnemen/ domineren?