SONGOFSONGS speelt zich af in een ‘video-diorama’: een enorme doos waarop videobeelden worden geprojecteerd, met drie kamers waarin we de performers zien. Hoe kwamen jullie op deze vorm?

Bianca van der Schoot: ‘We wisten al dat videobeelden belangrijk zouden zijn. En muziek. Het startpunt van de voorstelling is het Hooglied uit de Bijbel–in het Engels heet dat Song of Songs–dat uit allemaal gedichten bestaat. We dachten eraan om die op muziek te zetten en daar een soort videoclips van te maken. Daarom hadden we Otion erbij gevraagd. Hij is componist, spoken word artist, en ook danser trouwens.'

Suzan Boogaerdt: ‘Otion had onze tentoonstelling in Rotterdam gezien, daar was hij fan van, hoorden wij via via. En we zagen hem in Tijd zal ons leren, de voorstelling van Theater Rotterdam over het slavernijverleden, die hij en Romana Vrede samen hebben gemaakt. Dat vonden wij ook heel cool. Dus toen waren we fan van elkaar, en vonden we dat we moesten gaan samenwerken. We namen aan dat hij voor ons ‘songs’ zou componeren, maar hij is helemaal gaan meebewegen met onze manier van theater maken: een voorstelling opbouwen uit verschillende elementen. Eigenlijk heeft hij één song gemaakt, een soundscape die de hele voorstelling omvat.’

Bianca van der Schoot: ‘In december vorig jaar hebben we een week vooronderzoek gedaan, met iedereen erbij. De spelers, Otion, onze vaste videomaker Rodrik Biersteker, en kostuumontwerper Lotte Goos die inmiddels alle theatrale beelden met Suzan en mij bedenkt en in elkaar knutselt. Toen kwamen we uit op dit rare bewegende schilderij. We wilden ook iets met een drieluik, dat zijn nu de kamers in dat schilderij. Er is veel klassieke kunst gemaakt over het Hooglied, en Bijbelse taferelen worden vaak in drieluiken getoond. Het verhaal wordt, net als in deze voorstelling, in fragmenten verteld.'

Suzan Boogaerdt: ‘We dachten eerst: moet het publiek niet rondom die doos zitten? Maar omdat we de videobeelden zo’n prominente plek wilden geven, was het ook lekker om het helemaal frontaal te doen. Dat was voor ons alweer even geleden. We hadden wel weer eens zin om iets te maken waarbij het publiek in het donker zit en vooruitkijkt.’

Dat is ook geestig: het ene moment verschijnt er in zo’n kamer een levenloos ding, en even later zie je dat het gaat om een speler die zijn/haar uiterste best doet omdat ding te verbeelden.

Bianca van der Schoot: ‘Dat is nou echt wat spelers van de Mime Opleiding kunnen. We werken met vier mensen die allemaal enthousiast worden van het zo geloofwaardig mogelijk verbeelden van een steen. Die dat met alle joy in hun lichaam doen. Melyn (Chow) speelt in een van de scènes een hert. De borst van dat burlende hert verbeeldt ze met haar blote rug. Mimers kunnen dat: de aanwezigheid van het dierlijke opzoeken in hun lichaam–waar leeft dit dier in mijn lijf. En dat dan zo precies mogelijk maken. Het genot daarvan is het gouden ingrediënt van deze voorstelling.’

Suzan Boogaerdt: ‘Wat in het DNA van mimers zit, is bezig zijn met het geheel van een voorstelling, en niet zozeer met hun eigen rol. Totaal ego-loos. Twee van onze spelers zijn nog maar pas afgestudeerd, en die zitten dan tachtig procent van de tijd onder een lap stof of in een bewegende buis. Maar ze leven zich daar helemaal in uit. Geweldig vind ik dat!'