In het diepste geheim, op een schip ergens tussen Cuba en Spanje, werkte de Spaanse dichter Federico García Lorca aan het surrealistische stuk Het Publiek. Het was beeldender en vooral veel raarder dan al zijn andere werk, maar hij schreef het omdat hij na een reis van maanden, van huis en haard verjaagd door allesverzengend liefdesverdriet, nu eindelijk terugkeerde naar het land van zijn grote droomprins: Salvador Dali. Om deze dadaïst met krulsnor te laten weten wie de baas is, schreef Federico Garcia Lorca het toneelstuk vol van paarden, een rood naakt, mannen met baarden, een omgekeerde Christus, een inspiciënt, een tamboerijn, een moeder, een wijnloof en een sneeuwbui van glacé handschoenen.
Onmogelijk kon hij weten dat hij dat stuk binnen een paar jaar bij een vriend moest verstoppen, omdat er een burgeroorlog losbarstte. Onmogelijk kon hij weten dat niemand wist hoe zijn vreemde stuk te spelen nadat de dichter door fascisten was doodgeschoten. En onmogelijk kon hij weten dat zijn stuk zevenentachtig jaar later het startpunt zou worden voor een wild, poëtisch avontuur. Een avontuur van drie jongens, of vier als je Federico zelf ook meerekent, die met zijn Het Publiek in de hand het ingedutte theaterlandschap eens flink tegen de schenen komen schoppen.
