Theun: Toen we elkaar in de beginfase van het project spraken, had jij het over het anonieme. Dat wat niet ingevuld is, maar ook iets dat wat groter is dan jijzelf. Ik denk dat dat in jouw werk zit, maar volgens mij geloof je - bijna als een activist- ook dat dat een maatschappelijk bewustzijn moet zijn. Kun je dat verder toelichten?

Annemijn: Dit werk begon met een onderzoek naar identiteit, maar ik ontdekte al snel dat het identiteitsdebat veel gaat over kaderen en definiëren. Afkomst, inkomst, gender. Constructivistische concepten worden gebruikt om te bepalen wie we zijn. Ik wil in Yellow Horizon geen lagen bovenop de werkelijkheid bouwen, maar juist kijken naar wat er voorafgaat aan die werkelijkheid: wat maakt ons wereldbeeld? En daarmee het beeld van onszelf in die wereld? 
Als filosoof ben ik gespecialiseerd in de fenomenologie, de stroming die stelt dat we de wereld enkel tot ons kunnen nemen via ons lichaam. Ons lichaam schept via de zintuiglijke waarneming dus ons wereldbeeld. De filosoof Merleau-Ponty beschrijft die belichaamde waarneming als zijnde iets anoniems, en als iets wat we delen met de waarneembare wereld om ons heen. Zelf ervaar ik dat ook zo. 
Yellow Horizon is een ritueel, een moment, een oefening geworden om dat anonieme in onszelf op te zoeken. Publiek wordt zintuigelijk gedesoriënteerd en verliest zo even de zintuigelijke waarneming die hen grip geeft op de wereld, die hun status quo vormt. Daardoor kunnen nieuwe sensaties, emoties, ideeën, of inzichten naar de oppervlakte komen. Die mogen meegenomen worden. De zaal uit, de wereld in.

Theun: Ik heb me de laatste tijd meer verdiept in de relativiteitstheorie. Daarbij wordt het verleden, het heden, en de toekomst als een zandloper voorgesteld, met het heden als smal middenstuk. Het heden is ook iets wat maakt dat je in het hier en nu bent. Is dat een element in je werk?

Annemijn: Ja, en misschien wel het moeilijkste element. Publiek komt vanuit verschillende contexten naar de voorstelling toe. De juiste voorbereiding om mensen in het hier en nu te krijgen is daarom essentieel. Bij Yellow Horizon is die voorbereiding onderdeel van de artistieke vorm. 
Het afdoen van sieraden (persoonlijke bezittingen), van je horloge (de tijd), je telefoon (je contacten), het omkrijgen van de cape… De scene waarbij de performers tussen het publiek staan en in een ritme ademen…Het zijn allemaal pogingen, uitnodigingen om het publiek in het moment en in het eigen lichaam te krijgen. 
Een belangrijke verantwoordelijkheid ligt daarbij bij de performers. Zij geven het goede voorbeeld door zelf zo transparant mogelijk en in het moment en te zijn. Showing by doing. Dat is een uitdaging, maar wel essentieel voor dit werk. Bovendien is dapperheid aanstekelijk: Als zij er vol voor gaan, bereid zijn alles los te laten, wil je mee. Als het lukt, kan ‘in het moment zijn’ en samen iets beleven een diep-menselijk, verbindende ervaring zijn. Wellicht kunnen we dat verbindende, anonieme karakter van de waarneming enkel in het hier en nu ervaren.