02-02-2023
"Theater maakt het gesprek over identiteit gelaagder, menselijker, poëtischer, minder kort door de bocht."
Van woensdag 22 t/m vrijdag 24 februari zie je in ons theater Nu mijn borsten eraf zijn kunnen we dichter tegen elkaar liggen, een zeer persoonlijke voorstelling van Caro Ilias de Feijter. Caro Ilias is non-binair, geen man en geen vrouw. Vanaf het moment dat Caro Ilias afscheid nam van diens borsten, besloot die nooit meer verborgen te houden wie die is. Het transitieproces vormt de leidraad voor de voorstelling, waarin de vraag “Hoe samen jezelf te zijn?” centraal staat. We vroegen Caro Ilias wat theater betekent, welk doel theater heeft en welk verhaal Caro Ilias wil delen met het publiek.
Omgooien van regels
Ik zie theater als een spel waarin ik als theatermaker de regels mag bepalen. In het repetitieproces en op het podium hoef ik me niet te voegen aan de spelregels van de maatschappij waarin we leven. In het theater kan ik al die regels omgooien en mensen uitdagen te onderzoeken wat dat met hen doet. Theater biedt de ruimte om met serieuze onderwerpen te spelen en ons eigen perspectief te onderzoeken.
Ik snap de wereld niet en voor mij is theater een poging deze te begrijpen. Wie ben ik, hoe beweeg ik me door de wereld? In deze wereld ben ik als non-binair persoon vaak ‘de ander’. Theater is voor mij een manier om me te verbinden met de mensen die me zo bestempelen.
Theater is voor mij een manier om niet te vluchten voor het gezien worden als ‘de ander.’ Ik wil op het podium een thuis creëren waar ik mensen binnen kan laten om het erover te hebben. Een plek waar ik me veilig voel om het conflict aan te gaan of herkenning te bieden voor een ieder ander die net zo anders is als ik. In het theater kan ik er on my own terms over praten en op die manier autonomiteit creëren.
In mijn repetities ben ik niet de ander, daar mag ik fouten maken, gekke dingen denken en zoekende zijn. Het liefst samen met andere mensen die met hetzelfde soort vragen leven. Vanuit deze veiligheid stap ik vervolgens het podium op, met de middelen die ik in het repetitieproces gevonden heb om de gesprekken aan te gaan die in het dagelijks leven te moeilijk zijn. Ik wil op het podium een veilige thuishaven bieden aan mijzelf en daarmee de blik van de toeschouwer verbreden.
De betekenis van woorden, beelden en zinnen kunnen we altijd overhoop gooien. Zeker als ze invloed hebben op mensen die die woorden toegestopt krijgen als identiteit is het een kracht van theater om dit te doen. Theater maakt het gesprek over identiteit gelaagder, menselijker, poëtischer, persoonlijker, minder kort door de bocht.
Pact tussen de performer en de toeschouwer
Theater biedt zowel herkenning als het je in aanraking brengen met mensen die je (nog) niet herkent. Theater kan je het gevoel geven dat je niet alleen bent, omdat we allemaal net zo zoekende zijn als jij.
Voor mij is de toeschouwer gelijkwaardig aan mij. De toeschouwer heeft diens eigen vragen en ervaringen. Tijdens een voorstelling moet het uitmaken dat het publiek er zit. Ik probeer in mijn voorstellingen een deur open te zetten naar het publiek en ze te vragen of ze met me mee zoeken. Theater geeft hier letterlijk de tijd voor. Tijdens de voorstelling ontstaat er een pact tussen de performer en de toeschouwer waarin we samen kunnen zoeken naar hoe we bestaan in deze wereld.