In Wil je in mijn Toscaanse dorpje wonen? heb ik onderzoek gedaan naar de dualiteit van intimiteit. Over het eigenaarschap van mijn lichaam. Ik wilde een visuele weergave neerzetten die licht schijnt op het uitnodigen van iemand, je durven overgeven aan deze persoon en de ervaring van de toegang die genomen wordt waarin je je machteloos voelt.
22-03-2022
Kikker Exposeert: Wil je in mijn Toscaanse dorpje wonen? van Pascalle van Gurp
Pascalle van Gurp is een derdejaars Theatervormgevings student aan de HKU. Haar interesses en veel gebruikte werkvormen liggen bij projectie, installatie kunst, vormgeving en het ontwerpen van ervaringen. Met haar kunst probeer ze het publiek te confronteren en na te laten denken over onderwerpen als sexueel misbruik, lichamelijkheid en identiteit onvermijdelijk te maken. Zo ook met haar expositie 'Wil je in mijn Toscaanse dorpje wonen?', waarmee Pascalle het terugpakken van haar eigenaarschap over mijn intimiteit weergeeft. Deze expositie is te zien in de toiletten van Theater Kikker. Pascalle legt de achterliggende gedachte van haar werk uit.
16-08-2021: Zonder toestemming wordt mijn rokje omhoog getrokken om zo naar mijn ondergoed, kont en vagina te kijken.
04-09-2021: Ik lig in bed met mijn vriend, voorhoofden tegen elkaar, we fluisteren hoeveel we van elkaar houden.
Waarom ben ik alleen maar een slachtoffer? Als slachtoffer van sexueel misbruik of aanranding is de relatie die ik heb met intimiteit een erg gecompliceerde. Want ik ben niet alleen een slachtoffer. Ik ben ook de geliefde van mijn vriend. Ik voel ook lust ondanks dat ik een verschrikkelijke ervaring er mee gehad.
'Ik ben uitgesproken, enthousiast en zal niet snel een blad voor m'n mond nemen. Ik heb een grote liefde voor kunst en theater in de onconventionele ruimte. Een black box is leuk maar ik vind niets spannender dan kunst maken op locaties die er niet voor bedoeld zijn. Op die manier raak ik ook het publiek dat niet zo snel een theater of museum zou binnenstappen.'
'In de fotoserie zie je 2 beelden naast elkaar. Hoewel beide opengesperde vagina’s zijn, vertellen ze compleet andere verhalen.'
De blauwe monstervaginas zijn een reactie op de mensen die het gevoel hebben dat mijn lichaam een vrij speelterrein is. Wat nou als deze mannen onder mijn rokje keken en dat zagen. Hoeveel spijt zou er dan zijn geweest. Waarom zou ik hen geen slechte ervaring mogen geven? Het is mijn revenge fantasy, mijn manier van me wapenen tegen de wereld.
De Toscaanse dorpjes vertellen de relatie die ik wil hebben met mijn intimiteit. Het is nog steeds raw en het blijft een open gespreide vagina, maar ik heet je welkom. Het is ik die vraagt of je dichtbij wilt komen. Of je met je voorhoofd tegen de mijne aan wilt liggen. Het is een uitnodiging tot mijn Toscaanse dorpje, tot mijn stad, mijn lichaam. Voor mij is dit klein, lief en intiem.
Door twee vrij brutale beelden neer te zetten weet ik dat ik een heftige reactie ga krijgen. Het is een fotoserie van acht verschillende open gespreide vagiana’s, waarvan de helft nog eens gruwelijke organismes heeft ook. Maar de realiteit is brutaal. Vaak word je bestempeld met het label slachtoffer en ben je gedoemd om voor de rest van je leven een slecht relatie te hebben met seks.
Ik wil dit niet. Ik hou van mijn vriend en ik hou van seks. Ik ben niet alleen een slachtoffer. Ik bepaal mijn relatie en verhouding tot intimiteit. Er zijn genoeg dingen gebeurd waar ik macht over heb gehad. Dat eindigt nu.
'Ik heb me vies gevoeld, maar jij mag me wassen. Ik voel me aangetast, maar jij zorgt voor me. Het is zo verschrikkelijk koud geweest, maar jij warmt me op.'
Deze serie is een weergave van het terugpakken van mijn eigenaarschap over mijn intimiteit.