Wanneer en hoe kwam je op het idee om ook over het mannelijke perspectief een voorstelling te maken?

Tijdens het maakproces van Abortusverhalen. De spelers en ik waren tijdens het maakproces nog steeds samen met de partner van wie we ongewenst zwanger werden. De verhouding tot de partner was een thema wat bij ons speelde, maar de stem van de partner kreeg geen vorm in de voorstelling. Wel heeft het een vuurtje bij me aangewakkerd. Want wat ís die verhouding precies? En hoe ga je om met een levens beslissende keuze die niet in jouw handen ligt? 

Ik wilde onderzoek doen naar het perspectief van de verwekker, maar kwam erachter dat er nauwelijks onderzoek is gedaan naar dit perspectief. Ik heb bijvoorbeeld geen idee hoeveel van die 30.000 mensen de verwekker erbij heeft betrokken, of het überhaupt heeft verteld. En waarom vinden mensen het moeilijk als een man spreekt over zijn abortuservaring? Waar komt die schuring vandaan? Toen wist ik het zeker: ik wilde met theater ruimte geven aan dit perspectief. 

Er zijn heel veel mooie publieksreacties van mensen die zich in de voorstelling herkennen. Maar voor veel mensen is abortus nog een taboe én zijn er felle tegenstanders. Heb je daar ook mee te maken? En zo ja, hoe ga je daar mee om? Lukt het je om ook hen met een mildere blik te laten kijken?

De voorstelling gaat niet over vóór of tegen abortus. Dat gesprek voeren we naar mijn mening al genoeg in het publieke domein. Ik wil juist een stap verder gaan en het hebben over de emoties. Het onderwerp weer vermenselijken. Theater heeft de kracht om mensen te verbinden. Ik heb gemerkt dat de voorstelling ontwapenend werkt en het ijs breekt voor het publiek om in gesprek te gaan. De spelers blijven ook altijd nog even staan op de vloer om met het publiek te praten en daar ontstaan de mooiste gesprekken.
 
Ik ben daarentegen ook in aanraking gekomen met felle tegenstanders. Die vinden wat ik doe niet zo leuk en die krijg je niet snel de zaal in. Natuurlijk zijn ze van harte uitgenodigd, maar als ze dat niet uit zichzelf doen moet je dat ook niet pushen, want dan wordt de zaal onveilig. En veiligheid is een vereiste. Maar tussen fel voor en tegen zit een heel grote groep in het midden. Bij vooral die groep merk ik dat de voorstelling ze een andere bril biedt en ze aan het nadenken zet.