Ronald werd in 2000 aangenomen door een crisismanager voor een korte opdracht. Theater Kikker was in verbouwing, wat in totaal een halfjaar zou duren. Ronald werd gevraagd om een programma voor de heropening van het theater te bedenken. De werkzaamheden liepen echter uit – het theater bleef uiteindelijk drie jaar gesloten - waardoor hij in die tijd vooral bezig was met geplande voorstellingen verplaatsen naar andere locaties.

Ronald begreep het wantrouwen wel, want achter de schermen was het ook wel een zooitje. Letterlijk en figuurlijk. Er werd een crisismanager aangenomen om de boel te sussen. Ronald herinnert zich nog hoe het toenmalige team, waaronder directeur Wim Warmer, in het tijdelijke kantoor boven café De Zaak aan de Korte Minrebroederstraat met trillende knietjes zaten te wachten op een telefoontje van de gemeente over uitsluitsel over subsidie voor Theater Kikker. “Ons bestaan stond echt ter discussie.”

Kikker overleefde alle commotie en opende in 2001 weer de deuren. Volle zalen waren in deze tijd niet vanzelfsprekend. “Als je als theater drie jaar dicht bent, dan ben je ook drie jaar echt weg. Een hele generatie HKU-studenten kende Theater Kikker niet eens. Toen het gebouw net weer open was, liep het voor geen meter. Chantal van den Broek, die destijds achter de bar werkte is een keer uit frustratie de straat op gegaan om flyers uit te delen, omdat er voor de voorstelling van die avond maar drie kaartjes waren gekocht. Dat leverde nog één extra bezoeker op.” 

De oud-programmeur vond het destijds erg leuk om te pionieren en op zoek te gaan naar een nieuw discours. “Je gaat vaak mee in tournees van gezelschappen, maar wanneer je zelf programma’s bedenkt en je daarmee onderscheidt van andere theaters, dan wordt het leuk.” Kikker had een spannende programmering en die bevatte onder andere veel dans, veel Vlaams werk, voorstellingen van Utrechtse gezelschappen en kleine festivals. In deze tijd werd de basis gelegd voor wat Theater Kikker nu is: een plek die er in Nederland toe doet. 

En er was een fantastische muziekprogrammering. Het muziekprogramma van Theater Kikker schuurde en zorgde voor een andere sfeer en een ander ritme in het theater. Ronald vindt het wel jammer dat Kikker daar later afscheid van heeft genomen. “Het is goed om verschillende disciplines in huis te hebben en tegen elkaar aan te laten schuren. Intern riep dit altijd interessante discussies op. Muziekgasten maakten overigens wel altijd de keuken erg vies, en niet schoon.” 

Ronald heeft mooie herinneringen aan de kerstavonden die in Theater Kikker werden georganiseerd. “Kerstavonden zijn toch vaak gedragen avonden. Je gaat naar de kerk of je bent bij familie.” In Theater Kikker kon je naar een voorstelling en werd er eten geserveerd. Dat waren mooie avonden die altijd goed liepen.

Naast dat Ronald terugkijkt op een bewogen en mooie tijd bij Kikker, beschouwt hij de periode dat hij hier werkte ook als leerzaam. “Je leerde je te redden in een weerbarstige omgeving. Je zit samen met je collega’s in verdrukking en dat creëert een band. Ook heb ik geleerd dat het belangrijk is om onbaatzuchtig te zijn als je met andere partijen wilt samenwerken. Je moet mensen de ruimte geven om hen op hun muil te laten gaan. Daarnaast was het programmeren op zich heel leuk en leerzaam.” 

Na zijn afscheid werd Ronald directeur van Corrosia in Almere, dat theater, film en beeldende kunst onder één dak biedt. “Veel mensen zeiden dat ik dat niet moest doen, omdat ik dan vooral iets met doelgroepen en cabaret zou moeten doen. Maar het is een leuke plek waar ik in de luwte het directeur zijn mocht oefenen.” Of Ronald nog iets mist uit zijn tijd bij Theater Kikker? “De studenten mis ik wel en de bijbehorende dynamiek.” 

Ronald bezoekt op 7 oktober de opening van Kikker 50. Wat hij Theater Kikker de aankomende 50 jaar toewenst? “Veel bezoekers en veel mooie voorstellingen.”