Het waait heel hard op het toneel. De acteurs spélen niet dat het stormt, de wind blaast hier écht. Alles wat kan wegwaaien, vliegt de lucht in: plastic zakjes, snoeppapiertjes, maar ook grote stukken plastic en meters dunne stof. Het blijft allemaal rondfladderen, en dat ziet er geweldig uit. Alsof al die wegwaai-spullen dansen in de lucht. Dat komt doordat vier luchtblazers uit elke hoek tegen elkaar in staan te blazen. De wervelwind die zo ontstaat, zorgt ervoor dat lichte dingen alle kanten op schieten. Twee vreemde mannen komen steeds met nieuwe materialen aanzetten om te kijken of die ook zo mooi in de wind kunnen bewegen. Het grappige is, dat ze de hele tijd in gevecht raken met alles wat ze in de wervelwind loslaten. Ze worden erdoor aangevallen, ze raken verstrikt in de rondvliegende stof of ze verdwijnen er helemaal in. Intussen maken de twee mannen de wonderlijke beelden, met wat ze laten wegwaaien en ook met kostuums waarmee ze zelf worden opgeblazen. Soms ondergaan ze geestig onnozel wat er met hen gebeurt, dan weer zijn het slimme goochelaars met spectaculaire trucs.

Tochtgat is the third performance conceived and created by Jef Van gestel and Peter Vandemeulebroecke together. Also in Kadrage and Deeg, both of which were performed at Tweetakt, the duo took the audience into an endless, wild fantasy. Delightful is the men’s dry-comic interplay, acting together but also annoying each other. Wilt Hole is superior, wordless slapstick. And the storm that rages here on stage also tells of the mess people cause: at the end, the men are surrounded by a wall of flying plastic.