Plankton adapts the 4.54 billion year history of the Earth into a brand new opera for all ages, language no problem.
This is the monumental story of how our earth is constantly changing, told through a huge backdrop of cardboard rivers, clouds and trees. In A Mountain Runs Past, forests crawl across the stage, mountains crumble into beaches and the moon dances a waltz with the sea, while a four-part choir produces the sound of creaking rocks and chirping birds. Let yourself be carried away by an immense landscape painting that has come to life and makes you reflect on a different time scale. From the birth of the moon, past the first algae to come ashore, to the extinction of humans and even further...
"one of the most thrilling post-anthropocentric performances I've ever seen, succeeding in making 4,54 billion years of history feel both awe-inspiringly momentous and touchingly intimate."
Concept, regie en decorontwerp - Plankton (Sonja van Ojen, Hendrik Kegels) Spel en zang - Wieke van Rosmalen, Linde Schinkel, Sonja van Ojen, Hendrik Kegels Compositie - Harpo ’t Hart Dramaturgie - Menzo Kircz Eindregie - Joeri Heegstra Decorbouw: Menno Boerdam Lichtontwerp - Heintz en Kop
Coaching - Pol Eggermont, Leonie Clement Productie - Pascal Kijzer Een productie is van Festival Cement & Feikes Huis in coproductie met - STIP en PLAN Talentontwikkeling Brabant Mogelijk gemaakt door - Fonds Podiumkunsten, het Cultuurfonds en BNG Cultuurfonds
Plankton is het collectief van Sonja van Ojen en Hendrik Kegels. Met hun gedeelde fascinatie voor de magie van het alledaagse maken ze voorstellingen die op de grens liggen tussen objecttheater, beeldende kunst en mime. Waar fantasyschrijvers werelden scheppen met elfen en trollen, mythologiseert Plankton stopcontacten, kiezelstenen en brandblusapparaten. Op een geëngageerde manier, maar altijd met zachte hand, geeft Plankton een podium aan het niet-menselijke, de dingen die normaal niet aan het woord komen. Ze creëren werelden waarin de dingen niet meer in functie van de mens bestaan. Waarin de mens niet meer het middelpunt is, niet boven al het andere staat, maar er tussenin, op gelijke poot.
